Mijn naam is Laila, en mijn vaders naam is Bashir. Ik ben 18 jaar oud en ik heb een jongere broer en zus. We wonen in een klein huis.
Ik was halverwege de middelbare school toen we een nieuwe regering kregen. Hoewel de naam van mijn vader “Brenger van Goed Nieuws” betekent, was er die dag geen goed nieuws. De scholen gingen dicht en we moesten thuis wachten, in de hoop dat ik weer naar school kon gaan. Maar die dag is nooit gekomen.
Na zeven maanden wachten maakte ik me klaar om terug naar school te gaan, en ik keek er zo naar uit. Ik houd van leren! Ik werkte hard om een betere toekomst op te bouwen dan mijn moeder had. Maar toen kwam het slechte nieuws: de scholen gingen niet meer open voor ons meisjes. Ik probeerde thuis te studeren, in de hoop dat ik nog examen mocht doen en op de een of andere manier naar de universiteit kon gaan. Ik wilde altijd advocaat worden om te helpen de dingen in ons land recht te zetten. Maar toen, in december, gingen de universiteiten ook dicht voor vrouwen. Ik kon het niet geloven!
Ik denk niet dat ik ooit een advocaat zal worden.
Wanneer we mensen ontmoeten, is het gebruikelijk om te vragen hoe het met hen gaat, en het antwoord is altijd “goed, dank je wel”, omdat dit de gewoonte is. Maar in werkelijkheid is ons leven zo donker als de nacht, wat helaas ook de betekenis van mijn naam is.
Toen hoorde ik dat studeren voor verloskundige nog een mogelijkheid was, dus probeerde ik mijzelf als verloskundige voor te stellen en dacht: “Als ik verloskundige word, kan ik nog steeds helpen om ons land op te bouwen, en met een baan kan ik nog steeds een betere toekomst hebben dan mijn moeder.” Maar toen werd die mogelijkheid mij ook afgenomen. Mijn hart brak toen ik mijn dromen voelde wegglijden.
Hier zit ik nu, thuis, ik mag niet naar buiten zonder mijn vader of broer. Ik mag niet studeren, niet werken, mijn stem niet laten horen op straat, en ik mag me niet kleden zoals ik zou willen. Er is geen hoop, geen toekomst — net als bij mijn moeder. Zij heeft geen opleiding gehad, moest op jonge leeftijd trouwen en moest thuis blijven. Door alles wat er is gebeurd, lijdt ze aan trauma’s en depressie, en dat geldt ook voor haar zussen en vriendinnen. Mijn moeder en haar vriendinnen te zien, maakt mij zo verdrietig. Ik ben zo bang dat dit ook mijn toekomst zal zijn.
Kun jij mij en mijn zus helpen een betere toekomst te krijgen? We willen in vrede leven, met hoop voor de toekomst.
Ben je bereid om een verschil te maken?
Vul het onderstaande formulier in, dan nemen wij contact met je op met meer informatie over hoe je betrokken kunt raken!